คนเราจะมีเวลาอยู่ด้วยกันสักกี่วัน อ่านไปคิดไปน้ำตาก็ไหล
…จะไปค้างสักคืนหนึ่ง แม่ไม่ค่อยสบายคุณจะขับรถไปส่งฉันหน่อยได้ไหม ฝนตกหนักแบบนี้ ไปรถโดยสารไม่สะดวกเลย”.. สามี.. ซึ่งหน้าตาบูดบึ้งมาตั้งแต่เช้า ไม่ตอบภรรยา.. แต่กลับกระชากเสียงถามกลับไปว่า..
“เมื่อวาน เธอซื้อเสื้อใหม่มาใช่ไหม..เธอรับปากฉันแล้วนะว่าจะไม่ใช่เงินฟุ่มเฟือย เรายังต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ส่งลูกเรียนค่าใช้จ่ายเยอะแยะ.. ทำไม..ไม่ช่วยกันประหยัด!!”
ภรรยา ..พูดออกมาเสียงเบาๆ อย่างคนรู้สึกผิดว่า “ที่แท้..คุณโกรธเรื่องนี้นี่เอง”.. ภรรยา.. ก้มหน้าจัดเสื้อผ้าเงียบๆ แล้วบอกสามีว่า.. “วันนี้ มีรถโดยสารเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียวฉันคงต้องรีบไปแล้วหละ..
คุณไม่ต้องไปส่งก็ได้..”แล้วเธอก็ออกบ้านไป โดยสามีไม่สนใจเลย เพราะยังโกรธอยู่มาก..ประมาณครึ่งชั่วโมงผ่านไป..สามีได้ยินเสียงเอะอะ บนถนน.. จึงออกไปดู แล้วจึงได้ยินผู้คนตะโกนกันว่า ฝนที่ตกหนัก เซาะตลิ่งจนสะพานเข้าเมืองได้ขาดลง
มีรถเมล์คันหนึ่ง ตกลงไปในน้ำด้วย.. สามี..ได้ยินดังนั้น ตกใจมาก กระโดดออกจากบ้านไปทันที เมื่อไปถึงแม่น้ำ.. รถเมล์ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำ เหลือเพียงซากเหล็ก สัมภาระกระเป๋าต่างๆของผู้โดยสารกระจัดกระจายมีการหามร่างผู้เ ค ร า ะ ห์ ร้ า ย คนแล้วคนเล่า
ขึ้นมาจากแม่น้ำ..ชายหนุ่ม เฝ้ามองหาภรรยา .. ก็ไม่พบก็เสียใจเจียนสิ้นสติ.. เฝ้าถามหน่วยกู้ภัยที่ทำงานอยู่ ว่า “เห็นภรรยาผมบ้างไหม ๆๆๆ เธอใส่เสื้อสีแดง กางเกงสีดำ”ทุกคนส่ายหน้า… บอกว่าไม่เห็น เวลาผ่านไปจนเกือบเย็น
กู้ภัย หยุดการทำงาน เพราะไม่มีผู้เสียชีวิตที่หาพบแล้วจึงบอกชายหนุ่มว่า.. “หักห้ามใจเถอะนะ ภรรยาคุณ คงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว”. ชายหนุ่มเดินกลับบ้าน เหมือนคนไม่มี วิ ญ ญ า ณ ร้องไห้ไป คร่ำครวญไปตลอดทาง ในใจของเขา เฝ้าแต่คร่ำครวญว่า
“ทำไมๆๆๆ เราไม่ขับรถไปส่งเธอนะ…เราไปด่าเธอทำไมว่าใช้เงินฟุ่มเฟือยเสื้อตัวเดียว มันจะราคาเท่าไหร่กัน” แต่เมื่อกลับถึงบ้าน คาดไม่ถึงว่า..ภรรยากลับนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารมีอาหารอยู่บนโต๊ะ..ในมือเธอ มีเสื้อกันหนาวเก่าตัวหนึ่ง
ซึ่งเธอกำลัง เย็บซ่อมชายเสื้อที่รุ่ยอยู่.. “คุณไปไหนมาคะ ….” ภรรยายังพูดไม่ทันจบ สามีก็ตรงเข้าไปกอดเธอจนแน่น.. “คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ..วันนี้ ฉันมัวเอาเสื้อไปคืนที่ร้าน
เสียเวลาอ้อนวอนให้เขารับคืนไปมากเลยไปขึ้นรถเมล์ไม่ทัน.. อากาศจะหนาวแล้ว ฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามาซ่อมก็พอใส่ได้อีกหลายปีนะคะ ฉันนี่แย่จริงๆ ของเก่าก็ยังมีไปซื้อของใหม่มาทำไม”
เรื่องบางเรื่อง.. เราโกรธจนลืมไปว่ามันไม่สำคัญเทียบเท่ากับ “ความสุข” ของเราเลยนะ เรื่องบางเรื่อง.. ไม่สำคัญเท่ากับ “ความสุข” ของคนที่เรารัก..เรามีเวลาในโลกนี้… จำกัด..
