อ่ า นไว้เถิ ดใ ช้ชี วิตต อนเ ก่เฒ่าอย่างไร ให้ลู กหล านเอ็ นดูและรั กใคร่
จงแก่อย่างมีคุณค่า จงชราอย่างมีคุณภาพ อยู่ไปนาน ให้ลูกหลานเคารพรัก มิใช่อยู่ให้ลูกหลานรังเกียจ จนต้องหนีหาย อย่าแก่เพียงเพราะกินข้าว เฒ่าเพราะอยู่นาน เมื่ออายุมากขึ้นจงมีความสุขมากขึ้นตามอายุ
เมื่ออายุมากขึ้นต้องรู้จักปล่อยวาง
ต้องรู้จักปล่อยวางเ รื่ อ งราวบางอย่าง ที่ควรวางต้องรู้จักปล่อย เพราะใจของคนเราแบกรับได้จำกัด อย่า
เอาแต่คับເເค้นฝังใจ ปล่อยวางตำแหน่งฐานะที่เคยดำรง ปล่อยวางชื่อเสียงสักการะที่เคยครอบครอง ปล่อยวางอดีต เรียนรู้ในการใช้ชีวิตในปัจจุบัน เป็นสุขได้ในวัยชรา
เมื่ออายุมากขึ้นต้องรู้จักวางมือ
คุณไม่มีทางทำงานไปได้ตลอดชีวิต หรือ คิด ดูแลลูกหลานไปจนวันสุดท้ายของพวกเขาได้ ดั งนั้uต้องรู้จักวางมือ ลูกหลานมีบุญวาสนาและทางเดินของลูกหลาน หากคิดแทนทำแทนไปเสียหมด คุณเหนื่อย
ตลอดชาติ วันหนึ่งที่คุณจากไปพวกเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อยังไง? การรู้จักวางมือคือการฝึกเชื่อใจในลูกหลาน และเป็นการส่งเสริมลูกหลานไปในตัว อย่าให้เข า ด่าว่าเก่งแต่รุ่นพ่อแม่ แต่ลูกหลานไม่เอาไหน
เมื่ออายุมากขึ้นต้องรู้จัก ตั ดใจ
บางสิ่ง บางอย่าง เมื่อสูญเสียไปแล้วก็อย่าได้ยึดผูก คิดให้ได้ว่าเดิมทีมันก็ไม่ได้เป็นของคุณ และ วัน
สุดท้ายในชีวิตคุณก็เอาอะไรไปไม่ได้ ดั งนั้u ตั ดใจได้ในสิ่งที่สูญเสียไปแล้ว จึงสามารถมีความสุขกับสิ่งที่ควรมีอยู่ไว้ได้
เมื่ออายุมากขึ้นต้องรู้จักวางอารมณ์
สังคมในอดีตมีความย ากของคนในอดีต สังคมในปัจจุบันมีความย ากของคนในปัจจุบัน อย่าเอาความคิดตนเองมาเป็นที่ตั้ง ไม่พอใจอะไรก็ด่าว่าลูกหลานด้วยอารมณ์ หากทำแบ บนี้ครั้งหนึ่ง คุณธรรมของตนหาย
ไปครั้งหนึ่ง วาสนาของลูกหลานหายไปส่วนหนึ่ง เพราะพ่อแม่คือพระพรหมของลูก หากพ่อแม่เอาแต่แช่งด่า ลูกหลานจะเจริญได้อย่างไร?
เมื่ออายุมากขึ้น เปรียบไปดั่งไม้ใกล้ฝั่ง
ตัณหาต้องลดลง ความโลภ ความโกรธ ความหลงต้องลดลง คุณธรรมความสุขุมต้องมากขึ้น ความเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขาต้องมากขึ้น หมั่นเต ือนตัวเองนะ อยู่ให้ลูกหลานเคารพรัก มิใช่อยู่ให้ลูกหลานหวาดกลัวจนไม่มีใครยอมเข้าใกล้
ที่มา นุสนธิ์บุคส์
